Rozmowa z zasłużoną wileńską dziennikarką, laureatką prestiżowej nagrody „Orle Pióro” Krystyną Adamowicz
- Jest pani mocno związana z „Kaziukami” na Warmii i Mazurach.
- Współorganizuję je od 29 lat i żadnego roku jeszcze nie opuściłam. Za każdym razem przywożę ze sobą zespoły, bo na Wileńszczyźnie jest ich niemało, a są bardzo dobre.
- Skąd tak duże powodzenie tej imprezy?
- Wielu mieszkańców Warmii i Mazur pochodzi z Wileńszczyzny. Tęsknią do tych pieśni, do naszej wymowy, języka i mentalności. My staramy się pokazać, że tam była i nadal jest Polska. „Kaziuki” to niby święto ludowe, ale w samej rzeczy ma dziś charakter bardziej patriotyczny. Wcześniej byłam w Szczytnie z zespołem „Wilia” na Dniach Kresowych organizowanych przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Wileńsko – Nowogródzkiej. Jego prezes, pani Janina Surgał to nadzwyczajny człowiek. Nie pochodzi z Kresów, ale jest im bardzo oddana.
- Na Wileńszczyźnie działa wiele polskich zespołów. Czy łatwo zachęcić młodzież, aby w nich występowała?
- To jest sposób bycia naszej wileńskiej młodzieży. Część oczywiście biega po nocnych klubach, ale wielu młodych Polaków spotyka się na próbach, wyjazdach. To ciężka praca, lecz oni mają świadomość, jak ogromną wartość mają te pieśni ludowe, legionowe, patriotyczne.
- Jak obecnie wygląda sytuacja Polaków na Litwie?
- Ciągle jest wiele nierozwiązanych kwestii, dotyczących choćby pisowni nazwisk czy szyldów. Co prawda nie ma tak ostrych zadrażnień jak kiedyś związanych z zamykaniem szkół, ale w szkolnictwie nadal są głębokie problemy. Domagamy się, aby egzamin maturalny z języka polskiego był obowiązkowy i liczył się do średniej przy zdawaniu na uczelnie. Walczymy również o to, aby egzamin maturalny z języka litewskiego nie był taki sam dla Polaków i Litwinów. Mamy również problem z polonistyką na Litewskim Uniwersytecie Edukologicznym w Wilnie. Połączono ją z Uniwersytetem Kowieńskim i niepokoimy się, że nasi wilnianie będą musieli jeździć na wykłady do Kowna.
Rozmawiała
Ewa Kułakowska