NA SŁABYCH ZIEMIACH
Chwalibogi do 1948 r. nazywały się Kanwezami - po niemiecku Kannwiesen. Znajdowały się na zachód od Wielbarka. Pierwsze informacje o tej wsi pochodzą z 1766 r. 3 października 1767 r. wystawiono dla niej przywilej lokacyjny. Został on potwierdzony przez króla pruskiego 24 października.
Dwudziestu trzech pochodzących z okolicznych wsi chłopów otrzymało 35 włók i 15 mórg chełmińskich ziemi. Gospodarzenie na wydartych lasom, słabych i często zabagnionych gruntach szło źle. Jeszcze w XVII w. areał gruntów był kilkakrotnie powiększany. Jednak dopiero przeprowadzane od drugiej połowy XIX w. melioracje poprawiły sytuację gospodarczą wsi. W 1807 r. Chwalibogi zapewne mocno odczuły obecność wojsk napoleońskich i polskich. W 1858 r. posiadały prawie 80 włók i 35 dymów.
NIEOBYCZAJNY NAUCZYCIEL I INNE NIESZCZĘŚCIA
Szkoła założona została za czasów Fryderyka Wilhelma III. W 1853 r. proboszcz wielbarski zwolnił za czyny nieobyczajne ponad połowę swoich nauczycieli, w tym również nauczyciela w Chwalibogach.
W drugiej połowie XIX w. gospoda w Chalibogach należała do Napierskiego. W 1873 r. wdowa Maria Napierska wyszła za mąż za dzierżawcę tej gospody - Eduarda Schwabe. 17 maja 1899 r. wieś dotknął pożar, który zaczął się od iskier z komina, które spadły na kryty strzechą dach. Łącznie spłonęło dziewięć domów i szesnaście budynków gospodarczych.