Po ekshumacji generał Samsonow został pochowany w rodzinnym grobowcu na wschodniej Ukrainie, nad Morzem Azowskim.

Uparta wdowa

Żona generała, Jekaterina Aleksandrowna, chciała koniecznie dowiedzieć się co stało się z jej mężem. W tym celu podjęła szerokie starania. Z dużą pomocą przyszedł jej Aleksander Iwanowicz Guczkow, deputowany rosyjskiej Dumy i członek Centralnego Komitetu Wojennego. Guczkow, wykorzystując swe możliwości w kręgach carskich wojskowych ustalił, że Samsonow „znikł” w okolicach wsi Piwnice Wielkie i tam należy szukać jego ciała. Rozpoczęła się za neutralnym pośrednictwem wymiana pism dyplomatycznych. Sam Guczkow nie uzyskał zgody Niemców na przeszukanie wielbarskich lasów. Nie dowierzali mu, gdyż był członkiem Centralnego Komitetu Wojennego i członkiem komisji obrony rosyjskiej Dumy. Znaleziono inne rozwiązanie. Żona Samsonowa, jak wiele ówczesnych kobiet z wyższych sfer, była siostrą miłosierdzia i udzielała się w szpitalu Czerwonego Krzyża w Jelizawietgradzie. W sierpniu 1915 roku udało się jej uzyskać zezwolenie na wyjazd do Niemiec i poszukiwania męża. Miało się to stać właśnie za pośrednictwem duńskiego Czerwonego Krzyża. Samsonowa wyjechała w charakterze siostry Czerwonego Krzyża wraz z dwiema innymi Rosjankami. Jednocześnie trzy Niemki na zasadzie wzajemności wyjechały do Rosji. Ich zadaniem, jako przedstawicielek Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, było odwiedzanie szpitali i obozów jenieckich. Samsonowa dzięki pomocy kapitana von Boenigk z niemieckiego Ministerstwa Wojny mogła odwiedzić obóz jeniecki w Saksonii, gdzie przebywali dawni podkomendni jej męża, generałowie Martos, Klujew i inni. Nie mogli oni jednak wnieść nic nowego do sprawy, ponieważ w ostatnich godzinach bitwy nie mieli żadnego kontaktu z Samsonowem. Po wypełnieniu misji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża za zgodą Niemców Samsonowa postanowiła wyjechać z Berlina na poszukiwania w Prusach Wschodnich, zgodnie ze wskazówkami Guczkowa.