...wychowawczyni, polonistka pani Zofia Kobus. Osoba, której od 40 lat bukiet utkany z kwiatów wspomnień przekazuję i wszystkie lekcje w sercu przechowuję. Początek roku szkolnego w szkole średniej był dla mnie wielkim wyzwaniem.

Po ukończeniu ośmiu klas Szkoły Podstawowej nr 2 w Szczytnie wszystko zaczynałam od nowa w Zespole Szkół nr 1, również w Szczytnie. Nowa szkoła, nowi nauczyciele i nowe klasowe środowisko. Wrzesień 1976 r. był piękny i ciepły. Wystrojona w białą bluzkę i czarne, wyprasowane w kant spodnie stanęłam pośród licznie zebranych uczniów na szkolnym apelu. Po uroczystościach towarzyszących rozpoczęciu roku rozdzielono nas do klas, podając numery sal, w których mieliśmy się stawić. Powstał specyficzny rozgardiasz i powszechne zamieszanie. Jedni w prawo, drudzy w lewo... Stałam nie bardzo wiedząc, co począć. Byłam bezradna, zagubiona i przestraszona. Wtem popatrzyły na mnie oczy innej, przestraszonej koleżanki. Złapała mnie za rękę, a ja nagle poczułam odpowiedzialność i bez problemu dotarłyśmy do naszej klasy. Wszyscy już siedzieli w ławkach, wolna została tylko jedna, tuż przed nauczycielką. Szybko się tam usadowiłyśmy. Pani profesor wstała. Przywitała uczniów, przedstawiła mówiąc, że nazywa się Zofia Kobus. Wyjaśniła, że będzie prowadziła lekcje języka polskiego i godzinę wychowawczą. Po oficjalnej części zaczęła sprawdzać listę obecności. W dzienniku widniałam pod pozycją 21., a w klasie było nas 35 osób.

Nasza Pani była konkretna i rzeczowa, miała ciepły i miły tembr głosu. Od pierwszego spotkania wszystko stało się ciekawe i proste. Lekcje z Panią Profesor były koncertowe – intrygowały, ciekawiły - po prostu wspaniałe były. Zawsze świetnie przygotowana, opanowana i wymagająca. Potrafiła wzniecić zainteresowanie i nic dziwnego, że uczniowie starali się sprostać wyzwaniom. Przez 4 lata nauki bardzo polubiłam Panią Profesor Zofię Kobus i pokochałam czarowny świat literatury.