Zdobycie Jedwabna w styczniu 1945 roku przypłacił życiem pułkownik Iwan Gawriłowicz Kalnyj, dowódca sowieckiej 290. Dywizji Strzelców. Niedawno odtajnione dokumenty rosyjskie mówią więcej o okolicznościach jego śmierci.

Sadownik

Pułkownik Iwan Gawriłowicz Kalnyj urodził się 30 sierpnia 1892 roku w miasteczku Soroczyńce Wielkie w rejonie mirgorodskim w guberni połtawskiej na Ukrainie. W chwili śmierci pod Jedwabnem miał więc 52 lata.  W październiku 1909 roku rozpoczął naukę w szkole sadowniczej w Połtawie. Po jej ukończeniu w 1913 roku rozpoczął pracę w szkółce sadowniczej w miejscowości Wałki w guberni charkowskiej. W czasie I wojny światowej w październiku 1915 roku został zmobilizowany w szeregi armii rosyjskiej. Służył w pułkach syberyjskich i ukończył szkołę chorążych piechoty w Taszkiencie. W 1917 roku znalazł się w 262. rezerwowym pułku piechoty w Kiszyniowie. W grudniu 1917 roku porzucił jednostkę i wyjechał do Połtawy. W lutym 1918 roku wstąpił w szeregi armii bolszewickiej do oddziałów grupy Murawiewa. W ich składzie brał udział w walkach z oddziałami niemieckimi i siłami hajdamaków w okolicach Kijowa, Połtawy, Charkowa i Kurska. W grudniu 1918 roku został dowódcą kompanii a od maja 1919 roku dowódcą batalionu a potem pułku, na czele których brał udział w walkach przeciwko oddziałom generała Antona Denikina w rejonie Połtawy, Charkowa, Romn, Bachmacza i Briańska. W 1920 roku walczył w wojnie sowiecko-polskiej w okolicach Mozyrza, Owrucza, Rzeczycy oraz Brześcia Litewskiego i brał udział w ofensywie na Warszawę. W 1921 roku Kalnyj tłumił powstanie w Kronsztadzie.