Charakterystyka rośliny

Bliski krewniak kapusty, jakim jest jarmuż to warzywo o wyjątkowo cennych właściwościach. Za jego obecnością na naszych działkach przemawiają: stosunkowo łatwa uprawa oraz duże walory smakowe i dietetyczne. Wraz z kapustą brukselską należy do najdelikatniejszych ze wszystkich warzyw kapustnych. Jarmuż to roślina dwuletnia, najbardziej zbliżona do kapusty dzikiej. Nasiona ma podobne do nasion kapusty. W pierwszym roku wyrasta łodyga z liśćmi. Liście osadzone spiralnie tworzą rozetę i są duże, pierzastodzielne, zielone lub fioletowe, kędzierzawe, nie tworzące główek jak w przypadku kapusty brukselskiej. W drugim roku wytwarza pędy kwiatostanowe, kwiaty i łuszczyny. Posiada wysoką zawartość soli mineralnych, głównie wapnia, fosforu i żelaza oraz witaminy C, B1, B2, B6, PP, H. Liście zawierają od 14 do 19% suchej masy. Jest jedną z najstarszych form użytkowych roślin kapustnych. W Ameryce jarmuż uprawiano w XVII wieku, zaś w Polsce znany był już za Władysława Jagiełły.

Uprawa jarmuża

Wymagania glebowe tego warzywa są o wiele mniejsze od innych kapustnych. W porównaniu z kapustą wymaga gleby zarówno mniej wilgotnej jak i mniej zasobnej w składniki pokarmowe. Jarmuż można uprawiać na glebach lżejszych w pierwszym roku po oborniku, na żyźniejszych zaś w drugim a nawet trzecim roku po oborniku. Może być uprawiany jako poplon albo współrzędnie z roślinami, które kończą wegetację wcześniej. Rozsadę produkuje się podobnie jak rozsadę kapusty późnej, ale siew wykonuje się w połowie maja. Można też sadzonki kupić u ogrodników. Do gruntu sadzi się od połowy czerwca do połowy lipca. Rozstawa pomiędzy poszczególnymi roślinami powinna wynosić około 60 cm. Zabiegi pielęgnacyjne polegają na odchwaszczaniu. Jeżeli liście nie mają intensywnej zielonej lub fioletowej barwy i rośliny słabo się rozwijają trzeba nawet jeszcze we wrześniu zasilić je, np. saletrą amonową. Warto też podkreślić, że roślinę tę rzadko atakują choroby i szkodniki.