POCZĄTKI

Pierwszy drewniany kościół wzniesiono w Wielbarku na początku XV w. Kolejne budowane w tej miejscowości świątynie również były drewniane. W 1656 r. podczas najazdu polskiego, w lokalnej tradycji nazywanego tatarskim, wielbarski kościół został zniszczony, a pastor zamordowany. W 1720 r. miał miejsce wielki pożar miasta, w trakcie którego spłonął również kościół. Nową świątynię wybudowano w 1721 r. w konstrukcji ryglowej.

ŚWIĄTYNIA NA 1,5 TYSIĄCA WIERNYCH

Na początku XIX w. parafia wielbarska była bardzo rozległa i liczna. Kolejny kościół postanowiono wymurować i dostosować do wielkości parafii. Wzniesiony w latach 1825-1827 za czasów pastora Frenzela obiekt mógł pomieścić aż 1,5 tys wiernych. Świątynia zbudowana została według projektu powstałego w pracowni znanego pruskiego architekta Karla Friedricha Schinkla. Budowę prowadził inspektor budowlany Schimmelpfennig. Na dachu kościelnej wieży umieszczono pochodzącego z poprzedniej świątyni orła osadzonego na miedzianej kuli. Orzeł ten nawiązywał do herbu Wielbarka.