1 kwietnia 1873 roku dowództwo okręgowe i garnizon zostały przeniesione do Olsztyna. Szczytno ponownie, tym razem aż na trzynaście lat, zostało pozbawione wojska, które nie mogło tu stacjonować z powodu braku koszar.
BUDOWA KOSZAR
Wcześniej żołnierze rozlokowani byli na kwaterach w prywatnych mieszkaniach. Miasto, widząc w obecności wojska szansę rozwoju gospodarczego, kupiło grunt i rozpoczęło na własny koszt budowę koszar. 31 marca 1886 roku do nowo wybudowanych koszar przybył batalion fizylierów z 3. Wschodniopruskiego Regimentu Grenadierów nr 4. 1 lutego 1890 roku do tego batalionu trafił nowy karabin (po jednym na kompanię) Gewehre, model 88. Był to pierwszy niemiecki karabin zasilany amunicją elaborowaną prochem bezdymnym. 1 kwietnia 1890 roku do szczycieńskich koszar wprowadzili się wschodniopruski strzelcy.
ZANIM STRZELCY TRAFILI DO SZCZYTNA
Strzelcy pojawili się w armii brandenburskiej na przełomie XVII i XVIII wieku. Ich zadaniem było zabijanie wrogich oficerów i zwiadowców. Formację tę docenił król pruski Fryderyk Wielki. Już na początku toczonej w latach 1740-1742 wojny śląskiej z myśliwych i synów leśników utworzono sześćdziesięcioosobowy oddział, który miał iść przed kolumnami wojska. 15 czerwca 1744 roku Fryderyk Wielki wydał rozkaz o utworzeniu korpusu strzelców (Feldjägerkorps), którzy w zamian za dobrą służbę mogli liczyć na stanowiska w administracji leśnej.