Krąży wiele fantastycznych opowieści o niemieckim „Wehrwolf”. A jak z nim było naprawdę?
Wehrwolf
W rzeczywistości cofający się Niemcy zorganizowali grupy, które można określić jako „Wehrwolf”. Miały one na celu dezorganizację radzieckiego zaplecza po przejściu frontu. Zaczęto je tworzyć we wrześniu 1944 roku, czyli jeszcze na wiele miesięcy przed ofensywą Rosjan na Prusy. Tworzone grupy w założeniu miały stanowić trzon przyszłych oddziałów partyzanckich, rozwijanych w oparciu miejscową ludność. Jednak skala strat niemieckiej ludności cywilnej w 1945 roku spowodowała, że grupy te nie mogły liczyć na jej większą pomoc, a co za tym idzie nie mogły rozpocząć podziemnej działalności zbrojnej na szerszą skalę. Szybko też przestały istnieć. Nie znając przyszłości, przed nadejściem Rosjan, tworzono je jednak z dużym rozmachem, przy zachowaniu ścisłej tajemnicy. Poznajmy historię jednej z takich grup, o nazwie Komando Goldberg.
Ludzie i bazy
Komando „Goldberg” („Złota Góra”) powstało w okolicach Jedwabna, biorąc swą nazwę od Złotej Góry pomiędzy Wałami a Ulesiem. Jego dowódcą został leśniczy z Majnej Góry Horst Tabert. W składzie Komanda znaleźli się również robotnik leśny z Ulesia Wilhelm Szuplinski, robotnik leśny z Wał Otto Kölsch oraz zarządca rybacki Ernst Maxin z Jabłonki. Ponadto w skład komanda miał jeszcze wejść radiowiec z Królewca oraz nieznany z imienia i nazwiska mężczyzna z Działdowszczyzny. Oddział miał podlegać niejakiemu kapitanowi Braese z Nidzicy. Dla zapewnienia oddziałowi bazy do działań przed nadejściem Rosjan przygotowano kilka leśnych kryjówek – baz. Na terenie nadleśnictwa Zimna Woda powstał Obiekt „K”, natomiast na terenie nadleśnictwa Dłużek Obiekt „H”. Każdy z nich składał się ze schronu głównego i schronu rezerwowego. Schronem głównym Obiektu „K” był schron oznaczony literą „M”. Była to jednocześnie główna baza komanda. Znajdował się on po wschodniej stronie Wału Szwedzkiego, między Zimną Wodą a Wałami, około 400 metrów na zachód od leśniczówki Majna Góra, na otoczonej bagnami wysepce. Udało mi się go odnaleźć w 2008 roku. Schron miał rozmiary 5 x 7 metrów. Bunkier rezerwowy o kryptonimie „G” był położony około 1300 metrów na północ od leśniczówki Złota Góra. Jego wymiary to 4 x 4 metry. W skład Obiektu „H” wchodził schron „N” w leśnictwie Nowy Las, około 300 metrów na wschód od Jeziora Omulewskiego, w pobliżu drogi Natać Wielka – Kot, oraz schron rezerwowy „L” w lasach w pobliżu Łajsu.