Ponownie trafił mi się w internecie czytelnik - komentator. O pseudonimie Jans.
Nie tyle zrecenzował on (a może ona?) mój ostatni felieton, co raczej zgodził się, w całej pełni, z przesłaniem tekstu „Pieniądz dobry i pieniądz zły”. Przy tym znakomicie zilustrował całość felietonu opisaniem przykładów aż ośmiu dziedzin związanych z kulturą. Przykładów potwierdzających moje dywagacje na temat aktualnej degradacji owego pojęcia. Czyli, że zła kultura wypiera dobrą, a sztukę zastąpiono szmirą. Tekst komentarza sprowokował mnie do dzisiejszego rozwinięcia tematu sprzed tygodnia.
Pośród ośmiu wymienionych dziedzin związanych z kulturą i sztuką pan, czy też pani Jans, wymienia kabaret. Bardzo bliska mi estradowa forma widowiska, zatem od niego zacznę. Jans pisze tak: „stand-up ze stekiem przekleństw”. Ma całkowitą rację. Wysłuchałem, bardzo na siłę, trzech popularnych stand-upowców i nie rozumiem skąd, pośród młodzieży, ów zachwyt wulgarnością języka, a także prostackim, świńskim żartem. Co prawda raczej nie powinienem się temu dziwić, bowiem słyszę na co dzień jakim językiem posługują się młodzi ludzie. Niedawno szedłem ulicą za dwiema eleganckimi kobietami. Jedna z nich pchała wózek z dziecięciem. Panie rozmawiały ze sobą głośno i wesoło, a stałym przerywnikiem kolejnych zdań było popularne słowo na literę k. Zapewne wyniosły to z domu i tak już pozostało. Zatem to jest ten „zły pieniądz”. A ten wyparty, dobry? Mniemam, że moi czytelnicy pamiętają jeszcze kabarety z Zenonem Laskowikiem, Stanisławem Tymem, czy Jonaszem Koftą. To były programy zabawne, ale także inteligentne. O czymś mówiły, krytykowały rzeczywistość. Mój komentator wymienia, jako taki pozytywny przykład, szczycieński kabaret „Gwuść” Krzysztofa Daukszewicza. Ja natomiast przypomnę Kazimierza Grześkowiaka. Występując w roli wiejskiego mądrali śpiewał piosenki ośmieszające niektóre, rodzime wady. Utwory „Chłop żywemu nie przepuści” oraz „Nie jest ważne czyje co je, ważne to je, co je moje” były prawdziwymi przebojami lat sześćdziesiątych. Komentator Jans napisał „odzwyczailiśmy się od wysiłku intelektualnego”. Ma całkowitą rację, a owa opinia dotyczy także twórców i odbiorców innych dziedzin kultury i sztuki.
Pomówmy o teatrze. Komentator, jako przykład pozytywny, wymienia dawny, szczycieński teatr „Gramma” Eugeniusza Ozgi.