NAJWYŻSZA ŚWIĘTOŚĆ

Sztandar wojskowy będący znakiem oddziału, był dla tego oddziału (zazwyczaj pułku) najwyższą świętością. Od momentu wręczenia towarzyszył mu w każdej uroczystości i bitwie.

Utrata sztandaru oznaczała rozwiązanie jednostki. Gdy w trakcie walki została ona rozbita, sztandar starano się za wszelką cenę ratować. Przed pójściem do niewoli był on przez żołnierzy ukrywany lub niszczony.

Pierwszy sztandar wschodniopruskim strzelcom (którzy wówczas jeszcze nie stacjonowali w Szczytnie) nadał król pruski Fryderyk Wilhelm III 15 czerwca 1815 r. Jego poświęcenie odbyło się 24 października 1815 r. w katedrze w Quedlinburgu. Sztandar utrzymany był w czarno-białej kolorystyce.

ZDOBYCZ SZCZYCIEŃSKICH STRZELCÓW

7 września 1901 r. w Królewcu cesarz Wilhelm II nadał szczycieńskim strzelcom nowy, „zielony” sztandar. Z nim strzelcy wzięli udział w bitwie pod Tannenbergiem. W sierpniu 1914 r. w krwawym boju u źródeł Łyny spotkały się dwie jednostki noszące imiona uczestników konferencji w Taurogach. Tymi jednostkami były: Jäger-Bataillon Graf Yorck von Wartenburg oraz 29. Czernichowski Pułk Piechoty im. Iwana Dybicza Zabałkańskiego. Szczycieńscy strzelcy 23 sierpnia zdobyli sztandar 29. Czernichowskiego Pułku Piechoty. Owinięty wokół ciała poległego rosyjskiego żołnierza sztandar znalazł strzelec Awe z 3. kompanii.

ZMIANA SZTANDARU

Po I wojnie światowej formacje jegrów (strzelców) zostały zlikwidowane. Stacjonująca w Szczytnie jednostka kilkakrotnie zmieniała nazwę, ale do 1945 r. w jej nazwie obecny był człon „Jäger” a służący tu żołnierze odwoływali się do tradycji wschodniopruskich strzelców.