W okresie międzywojennym mój ojciec i jego starszy o kilka lat brat Józef odbyli zasadniczą służbę wojskową. Ojciec był adiutantem jednego z wyższych oficerów Wyższej Szkoły Wojennej w Rembertowie. Stryj Józef odbywał służbę w Ostrowi Mazowieckiej, skąd pochodziła żona słynnego rotmistrza Pileckiego. Obaj zostali zmobilizowani i bronili w ramach Armii „Modlin” Różana.

WALKI POD RÓŻANEM

Ojciec opowiadał, że nic się w twierdzy nie działo. W pewnym momencie padł pojedynczy strzał, który ugodził śmiertelnie żołnierza pełniącego wartę. Od tego momentu zaczęła się wojna w Różanie. Polscy żołnierze w czasie dnia zniszczyli wiele niemieckich czołgów, mając z tego niemałą satysfakcję. Kiedy nastała noc, otrzymali rozkaz opuszczenia swoich stanowisk i wymarszu w kierunku Brześcia. Decyzja ta wywołała zdumienie wśród zwykłych żołnierzy, którzy nie mieli szerszego rozeznania sytuacji. Tymczasem Różanowi groziło okrążenie, gdyż Niemcy dysponowali sprzętem zmechanizowanym. Obaj żołnierze Frączkowie posuwali się w tym samym kierunku, chociaż w różnych oddziałach. Poszczególnym jednostkom towarzyszył w trakcie przemarszu chaos. Wyżsi rangą oficerowie starali się łączyć małe grupy w większe oddziały, ale to nie było łatwe. W pewnym momencie grupa ojca dostała się pod ostrzał cekaemu od strony wschodniej. Został ranny w łokieć i przedramię. Okazało się, że Niemcy wyprzedzili nasze oddziały i zaatakowali je od wschodu. Ojciec dotarł do szpitala wojskowego w Brześciu. Któregoś dnia nadleciały samoloty niemieckie, bombardując również szpital. Personel biegał i zachęcał rannych, którzy byli w stanie poruszać się o własnych siłach, by zbiegli do piwnic. Wśród lżej rannych był również ojciec. Wskutek bombardowania załamało się kilka kondygnacji, miażdżąc ciężko rannych żołnierzy. Następnie padł rozkaz, że ci, którzy byli w stanie iść, dalej mieli się kierować w stronę przedmościa rumuńskiego.