ŚREDNIOWIECZNA GRANICA

Na północ od Kipar, po prawej stronie drogi do Łatanej Wielkiej, znajduje się fragment średniowiecznego wału podłużnego oddzielającego w XI-XIII w. Mazowsze od ziem pruskich.

Kipary miały istnieć już w 1590 r. kiedy to Jan Kostka ze Szkotowa otrzymał tu 26 włók. W 1579 r. wieś była wzmiankowana jako Hans Keypers Gut. W 1615 r. rodzina Kostków zamieniła ziemię w Kiparach na grunty w Łynie. Wieś, nie licząc 5 łanów, została wówczas opuszczona.

PONOWNA LOKACJA

Kipary ponownie lokowano 24 maja 1701 r. na 15 włókach. Zasiedliło je wówczas 15 chłopów szkatułowych. 1,5 włóki było nieopodatkowane, a z pozostałego areału osadnicy byli zobowiązani płacić co roku 2 talary i 60 fenigów od włóki. Mieli również pomagać w polowaniach w pobliskiej puszczy.

Pierwszym sołtysem był prawdopodobnie Christoph Ezioch lub Cziock (chodziło o tę samą osobę, której nazwisko jest różnie przez historyków rozczytywanie), który otrzymał również przywilej prowadzenia karczmy. W 1717 r. po epidemii dżumy sołtysem i karczmarzem w Kiparach został Jan Kositzki, który od karczmy płacił rocznie 1 talara i 70 fenigów podatku.