Dopiero pokój krzyżacko – litewski spowodował możliwość zasiedlenia terenów dawnej Galindii, na których leży obecny powiat szczycieński. Wcześniej pustoszyły je między innymi najazdy litewskiego księcia Kiejstuta.

Krzyżacy w Galindii

Teren dawnej Galindii znalazł się w zasięgu Krzyżaków około 1240 roku, w czasie gdy podbijali oni Warmów. Kronika Piotra z Dusburga wspomina, że w owym okresie obok grodów krzyżackich na Warmii, Braniewa i Lidzbarka, powstało też jakieś miasto na terenie ziemi galindzkiej. Dla obrony grody krzyżackie posiadały liczne i dobrze uzbrojone załogi. Dopiero w 1253 roku Zakon podjął podbój Wielkiej Barcji i Galindii. Źródła milczą o walkach, jednakże jak wskazuje Grzegorz Białuński nie obeszło się bez potyczek i ofiar, czego dowodem jest stwierdzenie papieskiej bulli z 5 stycznia 1257 roku, mówiącej, iż „te ziemie nie bez wielkiego rozlewu krwi” zostały przez Krzyżaków opanowane. Przypuszcza się, że Zakon zajął wówczas tylko część Galindii. W okresie późniejszym Krzyżacy świadomie dążyli do utworzenia na terenie Galindii granicznego pasa puszczy, oddzielającego ich od Litwy, co jeszcze bardziej przyczyniało się do wyludnienia tej krainy.

Arena walk

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIII wieku Galindia została przynajmniej formalnie podporządkowana państwu krzyżackiemu. Podkreślić należy słowo „formalnie”, gdyż o prawdziwym zajęciu przez Zakon można mówić dopiero w okresie jej kolonizacji, a więc od połowy XIV wieku. Do tego czasu Galindia stanowiła dziką i wyludnioną puszczę, stanowiącą granicę między Litwą i Krzyżakami i będącą z tego powodu areną ciągłych walk między obydwoma państwami. Ponadto puszcza stanowiła znakomite schronienie dla różnych rozbójników.