Jednym z popularnych przedmiotów zbieranych przez kolekcjonerów regionalistów są psie numerki, czyli żetony będące dowodem uiszczenia podatku za posiadanie psa.

BEZWZGLĘDNE PRAWO

Z dniem 1 stycznia 1871 roku weszły w Szczytnie przepisy dotyczące podatku od psów. Wynosił on 1 talara rocznie i był pobierany co pół roku. Zwolnienia od tego podatku dotyczyły: psów służących do ochrony gospodarstw oraz ogrodów i obejmowały maksymalnie dwa psy, które musiały się do tej roli nadawać, a które w ciągu dnia miały być trzymane na łańcuchu, psów pasterskich oraz psów towarzyszących osobom przyjezdnym lub podróżującym, do 4 tygodni. Psy podlegały opodatkowaniu dopiero od wieku 3 miesięcy. Nabytego czworonoga należało zarejestrować w terminie do 14 dni. Psy, za które nie uiszczono podatku, były zabijane. Zabijano również psy schwytane na ulicach, po które w ciągu 3 dni się nikt nie zgłosił.

NUMEREK ZA 2 GROSZE

Każdy pies, za którego zapłacono podatek otrzymywał metalowy numerek, który kosztował 2 srebrne grosze i musiał być przypięty do obroży. Za ukrywanie psa bez podatku groziła kara trzykrotnej opłaty rocznej, a w razie niewypłacalności konfiskata psa i pozbawienie wolności jego właściciela. Są to najstarsze przepisy regulujące posiadanie psa w powiecie szczycieńskim, później z pewnością wprowadzano kolejne.