W 1977 roku odezwał się … dawny sąsiad Kocha. Linus Kather (1893 – 1983). Od roku 1921 był adwokatem i notariuszem w Królewcu. Urodził się w 1893 roku w warmińskich Prositach koło Bisztynka jako dziesiąte dziecko miejscowego nauczyciela szkoły powszechnej. Jego starszy o 10 lat brat Arthur Kather był katolickim proboszczem i dziekanem w Elblągu, a po śmierci biskupa warmińskiego Maksymiliana Kallera w 1947 w Niemczech został wikariuszem kapitulnym dla wiernych wysiedlonych z diecezji warmińskiej. Jednakże Linus Kather prześcignął sławą brata.

Gazeta „Deutsche Zeitung” z 6 września 1961 roku scharakteryzowała go jako „gruboskórnego prawnika z Prus Wschodnich”. Czym zasłynął? Sporem z kanclerzem Konradem Adenauerem. Od 1945 roku Kather rozpoczął działalność adwokacką w Hamburgu a także polityczną, zostając współzałożycielem miejscowej CDU. Jednocześnie tworzył i prowadził organizacje wypędzonych. Był jednym z pierwszych przewodniczących Związku Wypędzonych. Jego podpis widnieje jako pierwszy pod Kartą Wypędzonych z 1950 roku. W swojej działalności politycznej w CDU, będąc posłem w Bundestagu w latach 1949 – 1957, Kather także forsował interesy wypędzonych. Z bardzo trudnym charakterem i z nieprzejednanym upieraniem się przy swoich koncepcjach oraz przy braku zdolności do jakiegokolwiek kompromisu stawał się w swojej partii coraz bardziej izolowany. Popadał w coraz to większy konflikt z Konradem Adenauerem, którego przecież był zastępcą w zarządzie CDU w brytyjskiej strefie okupacyjnej w latach 1947 – 1950. Bardzo przeżył fakt niepowołania go na urząd ministra do spraw osób wysiedlonych, uchodźców i ofiar wojny. Na jednym z partyjnych zebrań w 1953 roku Adenauer zwrócił się do Kathera z następującymi słowami: „Byłoby lepiej, gdyby Pan nie zawsze tak uparcie wyrażał swoje zdanie”. Z kolei Kather zarzucał Adenauerowi, że traktuje wysiedlonych jak „bydło wyborcze”. Przeciwko rządowej polityce wobec wysiedlonych Kather zorganizował dwukrotnie w 1952 i 1956 roku potężne manifestacje w Bonn, w których uczestniczyło 60 tysięcy protestujących. W 1954 roku odszedł z CDU i z upływem lat jego polityczna kariera coraz bardziej gasła.