Wielkie brawa, to mało powiedziane. Felieton, który zamierzam dzisiaj napisać, to gigantyczna owacja na cześć pewnej artystycznej rodziny. Rodziny Wasilewskich: Ewy, Roberta, Igi i Kai - laureatów tegorocznej nagrody Juranda.
Tegoroczne dni Święta Wielkanocnego mamy już za sobą. Religijne znaczenie owego święta jest oczywiste dla każdego katolika. Rozumiemy jego duchowe przesłanie. A jeśli nie wszystko zrozumieć potrafimy, lub czegoś nie wiemy, zawsze możemy dowiedzieć się o tym od księdza. W końcu po to, między innymi, są przedświąteczne rekolekcje.
Przed tygodniem pisałem o niedawno zmarłym wybitnym aktorze Marianie Kociniaku. Wielkim mistrzu, którego miałem okazję poznać osobiście w roku 1971. Dzisiaj chciałbym napisać o innym luminarzu poezji i estrady, dzięki Bogu żyjącym, Wojciechu Młynarskim. Młynarskiego także poznałem osobiście, kilka lat wcześniej niż Kociniaka, mianowicie w roku 1965. Było to tuż po urodzeniu jego córki, powszechnie dziś znanej osobowości telewizyjnej, Agaty Młynarskiej. Jako okazję dla napisania felietonu akurat o Młynarskim traktuję jego jubileuszowe, siedemdziesiąte piąte urodziny, które przypadają w przeddzień Świąt Wielkanocnych, czyli 26 marca.
Kilka dni temu zmarł Marian Kociniak. Aktor. Od kilkudziesięciu lat był jednym z najbardziej popularnych artystów komediowych teatru, telewizji i filmu. Ale grywał też role poważne i w tej kategorii także błyszczał talentem. Czterdzieści pięć lat temu miałem okazję poznać go osobiście. Można powiedzieć, że prawie cały letni miesiąc spędziliśmy wspólnie na plaży w Łazach. Chciałbym zatem napisać kilka słów o zmarłym mistrzu. Wprawdzie byliśmy przed wieloma laty na ty, ale ponieważ od bardzo dawna nie miałem okazji odnowić tej starej znajomości, nie ośmielę się dzisiaj pisać o mistrzu po imieniu.
Całkowicie ogłuszony telewizją, gdzie o niczym nie da się usłyszeć i niczego zobaczyć, poza kolejnymi marszami w obronie wyższych wartości, uzupełnionymi wypowiedziami setek komentatorów - znawców prawa, państwowości, demokracji oraz Trybunału Konstytucyjnego, spróbowałam sięgnąć do prasy. W poszukiwaniu tematu do dzisiejszego felietonu.
Koński temat rozpocząłem przed tygodniem. Dzisiaj kontynuacja. Co prawda „koń jaki jest każdy widzi”, ale mało kto widział na żywo prawdziwego „araba”, a także tylko nieliczni, poza pasjonatami, wiedzą o co tu właściwie chodzi.
Jak tu pisać o czymkolwiek, jeśli wokół nas aż huczy w mediach na dwa tematy. Wałęsa - Bolek i konie arabskie. Ilekroć włączam telewizor, to trafiam na kolejny marsz KOD. W ostatnią sobotę usłyszałem wypowiedź jednego z uczestników owego marszu, który powiedział, że są trzy „świętości”, dzięki którym Polskę zna cały świat. Mianowicie Polski Papież, Lech Wałęsa i istniejąca od 200 lat, jedyna na świecie aż takiej rangi, janowska hodowla koni czystej krwi, czyli arabów.
Dzisiaj chętnie zająłbym się tematyką szczycieńską, ale aktualnie nie jestem na bieżąco. Cały tydzień spędziłem w Warszawie, a po powrocie nie zdążyłem przejrzeć miejscowej prasy. Nic zatem nie wiem. Nie chciałbym zanudzać czytelników sentymentalnymi opisami miejsc, które odwiedziłem w Stolicy - mieście, gdzie spędziłem 60 lat życia. Spróbuję więc nieco inaczej.
Kilka dni temu zatelefonowała do mnie zaprzyjaźniona pani. Mieszkanka Szczytna. Porozmawialiśmy trochę o tutejszych sprawach, po czym usłyszałem: dlaczego ty o tym nie piszesz? Zdumiało mnie to trochę, ponieważ na temat co najmniej połowy omawianych tematów wypowiedziałem swoje zdanie w licznych kurkowych felietonach. Kiedy powiedziałem o tym mojej rozmówczyni, to ona z kolei zdziwiła się i wyjaśniła: wiesz, nie czytam twoich felietonów, bo ty zawsze pisałeś o sprawach warszawskich, a to mnie specjalnie nie interesuje.
Przed tygodniem wspomniałem „dżunglę” po kinie „Jurand”, sugerując solidne ogrodzenie owej żenady murem i zaproszenie artystów grafficiarzy do jego przyozdobienia. Jak napisałem, nie jest to żaden mój wynalazek, a powszechnie stosowana w wielu miastach świata recepta na ukrycie brzydoty, której nie da się usunąć.
Tydzień temu wspominałem sławnych polskich artystów estrady. Wielki świat! Teraz wracam do Szczytna. Dzisiejszego Szczytna.
W ostatnich dwóch felietonach opisywałem niektóre uroki Szczytna. Zwłaszcza te po zapadnięciu zmroku, które mogłem zaobserwować podczas codziennych, wieczornych spacerów. Dzisiaj zatem oderwijmy się na chwilę od naszego miasta i dla odmiany poplotkujmy o niektórych polskich artystach powszechnie znanych z estrady, a także telewizji i filmu.
Przed tygodniem napisałem kilka słów o nocnym życiu Szczytna. Szczerze mówiąc nie bardzo miałem o czym pisać, bo coś takiego, w pełnym znaczeniu tego słowa, w naszym mieście nie istnieje. Był to zatem rodzaj skargi. Mojej skargi. Człowieka, który spać chodzi dość późno, a że telewizję oglądam raczej wyrywkowo, wolałbym wieczorne godziny spędzić w gronie osób o podobnym usposobieniu. Dziesiątki lat mieszkając w Warszawie takie grono zapewniali mi bywalcy zamkniętych, nocnych klubów. Najpierw studenckiego klubu STODOŁA, później klubu architektów SARP, przy ulicy Foksal, następnie aktorski SPATIF i wreszcie, tuż przed wyprowadzeniem się do Szczytna, klub artystów SCENA. W owych, zamkniętych dla osób postronnych lokalach, bywało tak zwane „swoje grono”. Każdy czuł się u siebie.
Tytuł mocno na wyrost, bo czy jest coś takiego w naszym mieście jak nocne życie? Według mojej dotychczasowej wiedzy nic takiego nie istnieje, ale postanowiłem sprawdzić to jeszcze raz.
Minęło dwanaście dni między Świętem Bożego Narodzenia, a Świętem Trzech Króli. Bardzo wiele nakazów i zakazów, a także wróżb łączy się z tym magicznym okresem.
Niewiele ponad rok temu zmarł w Warszawie Józef Balicki. Dokładnie cztery miesiące po jubileuszu swoich dziewięćdziesiątych urodzin. Postać dość niezwykła, a przy tym związana z naszym regionem. Dlatego chcę mu dzisiaj poświęcić aktualny felieton. Józef Balicki urodził się w roku 1924.
Już za chwilę kolejne Święto Bożego Narodzenia. Jak co roku będziemy celebrować świąteczne dni według uświęconych naszą rodzimą tradycją obyczajów. Obyczajów powszechnie znanych i respektowanych w każdym polskim domu.
Ostatnią sobotę miło spędziłem na prywatnym przyjęciu, pośród dość licznej grupy przyjaciół. Mimo że to już prawie dwa miesiące minęły od mojego powrotu z wyprawy na Kubę, goście owego spotkania wciąż domagali się egzotycznych wspomnień i opowieści z karaibskiej wyspy.
Co jakiś czas powraca w mediach sprawa odbudowy szczycieńskiego zamku. A przynajmniej zagospodarowania terenu ruin pod kątem potrzeb turystów odwiedzających nasze miasto.
Jest niedziela. Właśnie wróciliśmy z żoną do Szczytna, po prawie tygodniowym pobycie w Warszawie. Powodem naszego wyjazdu było zaproszenie na doroczne wręczanie Dziennikarskiej Nagrody Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego.
Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Korzystając z niej wyrażasz zgodę na ich używanie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.